Does a bear shit in the woods?

Bij het uitzoeken van een camper zijn een paar dingen belangrijk: toilet, grootte van het bed, lengte, tankcapaciteiten en de kosten. Toen we de truckcamper uitzochten kwam er echter een discussiepuntje bij… de vrije doorloop van de cabine naar het woongedeelte. Ergens is het wel fijn om zonder buitenom te lopen te kunnen wisselen van rijden naar leven en van leven naar mensen platrijden. Maar voor de wegen die we tot nu toe hebben gehad zijn we blij met de truckcamper, alhoewel de 4x4 nog niet nodig is geweest. Het grootste minpunt dat overblijft is: wat als er een beer staat te wachten voordat je kan wegrijden. Uiteindelijk gaat die notie de prullenbak in: in Canada is dit ons niet overkomen, en in het verleden behaalde resultaten kunnen onder bepaalde omstandigheden geëxtrapoleerd worden om toekomstige resultaten te verbuigen naar je eigen zin.
Het is 31 Juli, we hebben een gezellige nacht achter de rug met onze Amerikaanse buren en stappen doucheklaar naar buiten. Erik registreert als eerste een mensenmenigte met camera’s. Op zich niet vreemd: hij had nog geen shirt aan en dit overkomt hem wel vaker. Het klappen vindt hij iets teveel, maar ach; Amerikaanse overdaad. Dan registreert de scene pas: op de container zo’n 20m achter onze deur springt een zwarte vlek op en neer. De zwarte vlek verbuigt en klappert met de containerdeksels. Wanneer er genoeg ruimte is om wat afval te pakken slaat de genadeloze pluizenbol toe: omnomnom afval. Het is een jonge zwarte beer. De toeristen doen dat waar ze goed in zijn: alles vastleggen op foto voor de politie. Als de verantwoordelijke campingchef de commotie opmerkt begint de kermis: luchthoorn, geen effect. Een combinatie van oerkreten: “Ya”, “Hoo”, “Gerru outta heejr” geeft ook nul op het rekest. Uiteindelijk brengt een pick-up met toeter en stormram verlichting: Bobo de beer trekt zich weer terug in het bos. Het leven is weer normaal, en wij gaan douchen. Erik kijkt na het douchen netjes uit het raampje, ziet geen beer en retourneert naar de camper. Na enige tijd ziet hij Liset achteruitlopend als een vliegtuig vanaf de douches komen. Het duurt even voordat dit registreert: het zijn de beer-ontsnappingsplannen in uitvoering. Ze lijken te werken, Bobo is weer anderen lastig gaan vallen. Liset moet even bijkomen, maar is nu klaar voor de grote beren.

Na een kort ritje zijn we bij de visitor center van Portage Glacier. We krijgen drie rangers, waarvan 2 daadwerkelijk nuttige tips leveren: het weer in Whittier is vandaag goed, dus de gletsjer is goed te zien. Daarnaast kun je gratis camperen op mooie plekjes in de vallei. We kiezen om eerst een wandeling naar de gletsjer eruit te persen, terwijl we eigenlijk vandaag een rustdagje willen. Voordat we echter kunnen wandelen, moeten we naar Whittier. Eigenlijk is het bestaansrecht van Alaska: natuurlijke grondstoffen en strategische liging. Dat laatste komt hier naar boven, want Whittier is de diepzee haven voor de Amerikaanse marine. Om de basis te bevoorraden was een tunnel nodig vanaf het vasteland. Ziehier de intrede van een treintunnel. Gelukkig is het ding ook aan toeristen te slijten: de cruiseschepen van tegenwoordig hebben ook veel water nodig onder de boot. Na een kleine tol kunnen we erdoorheen. Liset is wat nerveus, maar Erik is in zijn element. Met kedengedeng in zijn hoofd crosst hij over het spoor. Het is een eenbaanstunnel, die elk half uur van kant wisselt. Als Liset naderhand deelt dat er ook wel eens treinen doorkomen, tja… geloof in het seinsysteem is wel fijn op dat punt.

Na de tunnel hebben we een wandeling waarbij de heerlijke frustratie van herkenning terug is: de club van einstein heeft ook hier de bordjes verzorgd, hiep-hiep-hoera! Het hoogstevershil in de wandeling is maar 200 voet, maar ertussen-in komen we een cruiseschip oude vrouw met haar oude man tegen: “next time you do these routes on your own”. Dat komt omdat we een pas oversteken: omhoog én omlaag. En dat zijn natuurlijk geen hoogtemeters voor de clubleden. Om de boel nog wat bonter te maken houdt de wandeling een eindje voor het daadwerkelijke einde op, dan is ie in ieder geval ook wat korter in het foldertje voor in het cruiseschip. Achja, wij vinden de wandeling machtig-prachtig: uitzicht op de gletjser, watervallen en geen geritsel. Als klap op de vuurpijl proberen we nog bij de gletsjer te komen, door om een meer heen te lopen. We lopen door beekjes, stroompjes en stukjes door het meer. Uiteindelijk worden we op 200m voor de gletjser gestopt door een snelstromende rivier. Het was ook wel mooi geweest, dus we gaan we op Mooses op aan. In ieder geval heeft Erik 1 ding geleerd vandaag: zijn rechterschoen is lek. Na nadere inspectie blijkt dat de wandelschoen aan het desintegreren is; het mag eigenlijk ook wel na 5 vakanties en een vierdaagse.
Terug bij Mooses kachelen we nog door Whittier en besluiten er niet te blijven. Het enige opmerkelijke feit is dat het hele dorp in 3 lelijke jaren 80 betonnen flats woont. En daarnaast, we hebben een mooi plekje van de ranger doorgekregen. We raggen weer terug door de tunnel en doen nog een makkelijke cooling-down wandeling naar een andere gletjser. Deze is wat minder indrukwekkend, maar het was wel even leuk om weer met sneeuw te spelen: hier konden we er wel bij. Als rimboeverkenners zoeken we met de instructies verder: na een blauwbordje, linksaf, in een soort doodlopend straatje. In stijl missen we de plek bij de eerste passage, maar de tweede keer vinden we het wel. Een prachtig rustig plekje tussen de bossen, aan de rivier en bij de bergen. Content gaan we slapen.

De volgende dag knallen we naar Seward. Eenmaal daar is het alleen die dag nog mooi, daarna is het hondenweer. Daar gaat onze tweede poging tot rustdag, maar gooien het gas open naar de Exit Glacier. Aldaar proberen we erboven te klimmen, maar de spieren miepen, piepen en kraken. Als tijdens de rustpauze we ook nog belaagd worden door zwermen ongedierte besluiten we toch maar te kiezen voor het gemakkelijk uitzichtpunt bij de mond van het ding. Gelukkig maar, want het is niet zo indrukwekkend als gehoopt. Vooral Erik hoopte op een beest van een gletsjer die uitkwam in zee. Daarentegen was de gletsjer al vrij ver exit, en was het niets vergeleken met de gletjser van de dag ervoor. We besluiten het een doel te maken om met een kayak een gletsjer vanaf het water te zien, maar niet hier… want het wordt hondenweer.

We verblijven de nacht op het puntje van Seward op de meest verwarrende camping tot nu toe. Nadat alle plekjes zijn aangegeven die we kunnen kiezen vraagt de hostess of we even willen bellen als we op de plek staan. Bellen? We zijn geen Amerikanen, we zijn wandelende gekken. Echter wordt even later wel duidelijk waarom: onze kamperplek bevindt zich een kwartier lopen vanaf de receptie… en de wasruimte waar we de was in doen. Terwijl we proberen af te korten blijkt de camping vol te staan met privé optrekjes, welke het een waar doolhof maken. We lopen die avond toch weer meer dan gepland, maar zien wel wat leuke strandoptrekjes. Ook zien we weer de tradionele krotten en wraktuinen van de gelukzoekers en seizoenswerkers. Het liefst, zouden we een strandoptrekje hebben, met een aantal wrakken in de tuin.Maar net dat huis, is niet te vinden.

p.s. De ruzie met de foto’s is terug, dus geduld is weer nodig :)
Bedankt voor alle leuke reacties tot nu toe! Helaas hebben we geen tijd om te antwoorden omdat alles offline voorbereid moet worden voor die paar minuten internet die we kunnen vinden.