Into the Wild

In het betrekkelijke rustige Palmer worden we wakker. We hebben de nacht ervoor geen kampvuur met de camping gedaan: de beste man die het kwam vragen, kwam twee keer langs binnen tien minuten en leek werkelijk zich niet te herinneren wie we waren. Daarnaast zat hij er als enige bij het vuur. Wellicht wilden we nog aanschuiven uit medelijden… maarja, het moet wel leuk blijven voor iedereen. Iedereen die Nederlands spreekt ten minste.
Wel leuk is dat onze buren uit Zwitserland ons een mini-tour geven door hun omgebouwde toyota landcruiser. De mazzelpikken heben hun eigen camper meegenomen op bootreis en gaan ermee van Canada naar het puntje van Zuid-Amerika in 2 jaar tijd. De ruimte erin is echter wel beperkt en we hopen dat het Bruno en Ursi niet ten koste gaat van hun huwelijik. Wie weet was dat wel de bedoeling.

We mikken onze navigatie op Valdez. Onderweg ontmoeten we twee Britten die er net vandaan komen: baggerweer, niets te zien op de bergpas ernaartoe. We hopen dat ons weergeluk nog present is en zetten toch door. Voordat we er echter zijn, komen we langs de grootste gletsjer op land: Matanuska. We moeten een beetje hannessen om de ingang te vinden, maar uiteindelijk vinden we de bruine bordjes van de overheid met “glacier access”. Maar dan begint het feest: een slagboom. Je gaat over private property onderweg naar de glacier en de beste mensen hebben besloten een tol van $30 per persoon te heffen. Kapitalistich verantwoord, edoch toeristisch verhoerd. We besluiten dat de beste man zijn geld maar uit de overige toeristen moet persen, en wij gaan wel naar de volgende gratis gletsjer. Dan pas komt het binnenrollen dat de beste man bruine overheidsborden heeft gemaakt om het er officieel uit te laten zien. De mening wordt iets bijgesteld over hoe fortuinlijk zijn leven zal verlopen, en wij rijden nog wat vrolijker verder.
Op de bergpas naar Valdez zien we zeker 10 meter verder dan de 5 meter zicht die de Britten op de foto’s lieten zien. In Valdez is het droog, maar mistig. We kiezen een plek bij een gletser uit om gratis te overnachten en proberen het ding nog te zien. We zien enkel losgekomen ijsschotsen vlak voor het strand van het meertje liggen. De volgende dag is het zicht niet veel beter. Wel zien we een groepje kajakkers met een gids aan komen waggelen. We vragen de route naar het hoofdbureau en zijn snel onderweg om te kijken of het wat is. De gletsjer blijkt erg actief in het lozen van zijn ijsbergen, maar een paar uurtjes ertussen peddelen is extreem duur vergeleken met het verregende Seward. Als de concurrenten niet veel goedkoper blijken, rammen we de versnelling weer in drive en laten het mistige Valdez achter ons. We dromen een beetje weg bij wat er wel niet in de mist schuil gegaan kon zijn. Maar zoals menig moment op het strand: sommige dingen zijn echt beter in je verbeelding. Liset leest uit de milepost dat de gletsjer ook bij goed weer niet zichtbaar is, omdat deze om de hoek ligt. Het is een beetje alsof er corrigerend ondergoed met een compressieshirt tevoorschijn komt als die leuke jongen zich stript om te gaan zwemmen. Bummer.

Op de weg over de bergpas besluiten we te stoppen bij de gletsjer aldaar. Het zicht is vandaag beter, maar niet alles van de bergen is te zien. We zoeken een remedie; we besluiten tegen de berg aan te geiten om wat meters te winnen. Bij het pad staat: “primitief, steil, niet onderhouden”. En net deze wandeling moet het bordje kloppen. Na wat ploeteren tegen bijna verticale, glibberige wanden komen we uit op de bergrug die ons nog een kleine 150 meter omhoog brengt. We zien de gletsjer van dichterbij en genieten van de kleine mensjes in de vallei. Als dit Sim City was had je de rampenknop aangeklikt om iedereen verpletterd te laten worden door de gletsjer, maar helaas… het is de realiteit en dan is het niet gepast. We glijden en surfen naar beneden, om de afdaling in te zetten met Mooses. Als de regen weer begint besluiten we onze planning op de kop te zetten: we rijden een heel stuk naar het noorden om de regen te ontkomen. Het resultaat: een droge avond.
En we worden weer wakker in de regen. Het spul is vrij hardnekkig, aangezien alle kustplaatsten in Alaska in de regen staan. En ra-ra, ons reisschema heeft nog alleen kustplaatsen over. We rijden weer heel wat mijlen terug.

De omweg heeft een deuk in ons dieselschema geslagen. Iets wat al opgevallen was op de heenweg; een korte stop bij een lokaal “roadhouse” geeft ons weer wat veiligheidsmarge en een ervaring. De pomp is nog een oud beestje en pompt een gallon per minuut. We moeten hem zelf van slot halen, met een sleutel die binnen ligt. Daarna geef je door wat je getankt hebt en mag je $4,50 per gallon aftikken. Niet duur in Nederland, maar hier kun je $1,30 per gallon besparen door een betere pomp te vinden. Achja, we tanken toch maar minimaal en het roadhouse heeft wat eigenaardige dingen als museum uitgestald. Als klap op de vuurpijl trekt Erik nog aan een deurtje van een huisje, waar met een muizenval als aandrijving het hele huis uit elkaar wordt gelanceed. De eigenaar vind het machtig grappig, en Erik is blij dat hij het ding niet zelf in elkaar hoeft te zetten. Erik is ook blij dat zijn leven meer leuke momenten heeft dan mensen die aan een huisje trekken. Erik is enigszins hatelijk omdat hij erin is getrapt.
Dit vertaalt zich in vocale uittingen onder het rijden waar Liset horendol van wordt. De sfeer in de cabine is feestelijk ende gezellig. Zo gaat het veelvuldig over de trans-alaska pijplijn die langs deze snelweg ligt, en vooral de beschrijvingen ervan in de Milepost. Erik zijn relatie met bijbels is gespannen te noemen, en ook deze wegbijbel begint er langzaam aan te geloven. Bij elke milepost staat een opmerking over vis: welke vis, wie hem uitgezet heeft en hoe je hem er het beste uitkrijgt. In plaats van dat ze zich focussen op wandelingen en (gratis) kampeerplekken, lijkt de vis telkens de voorkeur te krijgen. Er zal wel wat afgefist worden bij de redacteur van het ding.
Daarnaast lijken ze geobsedeerd te zijn door de pijplijn. Berichten als “goede foto mogelijk van de pijplijn”, en “spectaculair uitzicht op pompstation” zijn slechts enkele voorbeelden. Het beeld van de thuissituatie van de redacteur wordt steeds beter, want er zal wel een gebrek aan pijp..lijn zijn bij de beste man. Erik gaat eindelijk weer over naar praktische onderwerpen en vraagt zich af hoe een pijplijn zich verhoudt tot een hijglijn. Ergens moet een gat in de markt te vinden zijn.

Voordat Erik echter de eerste business case op papier kan zetten, vinden we nog een afleiding: nog een gletsjer. De Milepost zegt dat het beste zicht te verkrijgen is als je een stukje op een gravelweg rijdt. We negeren de milepost en blijven de weg volgen; we voelen aan ons water dat hier geen private property tussen zit. Na 2 mijl hobbelen met 10 mijl per uur wordt de weg echter iets teveel voor de gemoedsrust, dus draaien we de landingsbaan op die er parallel aan loopt. Hier stijgt Mooses op, en de volgende mijl vliegt voorbij. Wanneer we daarna weer de weg op draaien is er een vraag te beantwoorden: is het een stroompje, of een weg? Wij kiezen voor het laatste en beginnen onze tegenstroomse tocht naar de gletsjer. Wanneer het hoogteverschil tussen links en rechts groter wordt dan een halve meter beslutien we toch maar de benenwagen in te zetten.

Wanneer we naar luttele minuten lopen ingehaald worden door een jeep met archeologen erin rinkelt de kassa: we hebben de jackpot. Wanneer we na een kwartier lopen hun auto verlaten aantreffen snappen we het even niet. Totdat blijkt dat de rivier de weg volledig heeft weggeslagen en enkel nog het menselijke onderstel vooruitgang oplevert. We volgen de voetstappen en klauteren en kruipen langs de rivier. Dan komt de horror der horrors voor Erik tevoorschijn; een touwbrug. Maar gelukkig is het er een met metaaldraad, hoewel de planken niet superstevig lijken. We steken per persoon over met Indiana Jones tune op de achtergrond. Na 50 meter peentjes zweten is er zowaar een begaanbaar pad tot aan de gletsjer. Eten, rusten, zwaaien naar de archeologen en weer terug. De regen heeft ons namelijk weer ingehaald. We zijn sneller terug dan gedacht, omdat Liset haar snelheid op moeilijke stukken heeft verdubbeld. Ook heeft Erik de hink-stap-sprong voor zijn rechtersok geperfectionerd, waardoor ook daar het tijdsverlies beperkt blijft. Ondanks dat op het klauterstuk langs de rivier alles een stukje moeilijker is geworden: het waterpeil is gestegen.
Terug bij Mooses is het stroompje/weg verandert in een overduidelijke rivier. We hobbelen en spetteren ons weer terug naar de weg, luid giechelend en kermend als pasgeboren baby’s. Daarna schuift Liset het gevaarte weer de weg op en stuurt ons met volle vaart naar het zuiden. Erik heeft ondertussen doorgekregen waarom Liset zoveel van de armsteunen heeft weggekrabt van Roadzilla destijds. Het plezier van de bestuurder is 1-op-1 terug te vertalen naar de doodsangsten voor de bijrijder. We kunnen deze competentie beide bijschrijven, en beloven elkaar iets liever te behandelen… maar niet als we rijden.
En dan gebeurt het: het verhaal der verhalen in het epistel van de volgelingen der Holy Mooses; het is een mirakel. In de stromende regen ziet Erik een Moose, waarop hij begint te roepen en schreeuwen. Liset is onder de indruk van zijn geschreeuw en ramt op de rem, maar ziet geen haartje van het massieve beest. Luttele seconden later gaan we met het restant van de snelheid door de pothole die ons rechtstreeks naar de ondersteldokter had gebracht, mits we niet hadden geremd. Overduidelijk een verschijning van een aars-engel der Holy Mooses. De dashcam zal het thuis aan moeten tonen of het een delirische toeval was van Erik, of een waargebeurd verhaal.

Data, facts, evidence: