Living on the edge

We hebben weer een keer de camping op naam uitgekozen: dead man lake leek ons wel leuk. Eigenlijk vooral omdat Liset goede herinneringen heeft aan Dodemanskisten op Terschelling. Het is een nacht waarin zoveel regen valt dat het profiel van Mooses in de grond is uitgesleten als we ’s ochtends wegrijden. Het goede nieuws is wel dat het nog maar lichtjes stippelt, en we gaan richting het licht. Na wat goed weer onderweg rijden we weer de zooi in waardoor we besluiten vroeg te stoppen om een kaasplankje met bier weg te duwen. Dat heeft onze regenachtige reisdag weer opgeklaard.

De volgende dag pakken we onze wandelkaarten en rijden we naar Haines, langs alle mooie wandelingen af in Kluane. Dit is de andere kant van de Wrangel mountain range die we al gemist hadden door het slechte weer. Ook deze zijde laten we passeren: het is regenachtig en mistig op de bergpassen. We trekken de streep door naar Haines, en passeren voor de vierde keer deze vakantie een grens: terug Amerika in. Hoezo ligt de grens zo raar? De korte samenvatting: het was niet echt goed afgesproken tussen Rusland en Canada. Toen Amerika Alaska kocht kregen ze het grensprobleem erbij. Het Verenigd Koninkrijk (toen nog eigenaar van Canada) besloot om weer vriendjes te worden te met US na wat scheidingsproblemen in het recente verleden. En hoe beter wordt je vrienden dan met iets weggeven waar je zelf niets aan hebt? Zo kreeg Amerika de zee-havens en Canada de landmassa. Voor ons heeft het weinig consequenties: we worden niet langer nerveus als ze doorvragen waar Winssen ligt. Omdat ons paspoort voorzien is van de nodige stempels doen de bromsnorren niet eens meer echt moeite om nog in de camper te kijken. Weer terug in Amerika blijft het zeikweer doorzetten, en we hobbelen over de langste wegwerkzaamheden richting Haines.

Eenmaal in Haines krijgen we in het bezoekerscentrum een paar goede tips: kamperen mag langs de weg gratis, op een bepaalde plek zitten beren te vissen naar zalm en er is een beklimming van een berg met een uitzicht… hubbahubba. Het is echter nog niet zover: het weer is nog steeds bagger. We gaan voor de vissende beren. Helaas als we er aan komen is het er zeer druk, met mensen die wachten op vissende beren. Het is vrij komisch om mensen te kijken die kijken naar mensen, die wachten op beren. Echter besluiten wij om een stukje terug te rijden en een mooi gratis plekje te claimen dat we eerder zagen. Het plekje is… scheef. Met een beetje wiegen staan we megascheef. Maar met wat losliggend gesteente en 6,7 liter aan milieuvervuiling is elk obstakel te overwinnen: we staan turborecht; op een hoopje stenen. We genieten van de zon als die er is, maar voornamelijk wachten we op de zooi om over te trekken: er is de belofte van mooier weer de komende dagen. Gelukkig komt een agent met een mooie zwarte charger onze dag opvrolijken; hij gebruikt Mooses als verdekte opstelling. Telkens als een onverlaat voorbij snelt spuit hij met slippende achterwielen weg om de verschrikkelijke Harrie op de bon te slingeren. Aan Harries geen gebrek: de charger staat maximaal 5 minuten stil , maar vaak tikt hij de 10 seconden net aan voordat de motor weer brult gevolgd door de flitsende lampjes. Helaas kunnen we geen percentage opstrijken en na een heerlijke maaltijd duiken we de planning in: zoals onze traditie lijkt te zijn, snijden we het laatste stuk van de vakantie af. Het doel was om een TTTE* te rijden om uit te komen in Skagway. De weersvoorspelling is er echter slechter, en naarmate we langer in Haines blijven wordt het beter. Voldaan dat we een traditie in ere hebben gehouden kunnen we slapen.

De volgende dag is het weer matig, maar beter dan regen. We vullen de dag met adelaars bekijken, pizza’s uitzoeken, oude forten bezoeken en rondjes rijden langs moose. Helaas staan er zoveel andere mensen in de weg dat we er zelf niet heel veel van kunnen zien. We gaan naar onze eindbestemming voor vandaag: Mt. Riley. 600 meters hoog om de omliggende baai en gletsjers te bewonderen. Nu is normaal een berg van 600 meter niet erg spannend, maar helaas begint de wandeling vandaag op zeeniveau. Behalve dat dit betekent dat we de volle mep van de berg aan hoogtemeters mogen verwerken, betekent het ook dat we door het bos omhoog moeten. De eerste 100 meter regenwoud waren leuk, daarna beginnen de moerassen en boomwortels toch enigszins te irriteren. We vechten echter door om boven op de berg te komen: geen uitzicht. Na nog een kleine 100 meter door te zetten, krijgen we wat we zoeken: panaroamisch uitzicht op de gehele baai en Haines. We dalen weer af met een nieuwe lading energie, welke weer volledig gebruikt wordt om vloekend over de takkenzooi af te dalen. We halen een pizza omdat er geen energie meer is om te koken, een halve meter aan puur italiaans genot wordt weggeduwd nadat we onze scheve plekje van de dag ervoor weer hebben gevonden. Mamma mia, de buikjes zijn rond en de batterij is op: slapend gaan we naar bed.

De volgende dag zijn we jaloers op het Duracell konijn; onze batterij is nog steeds niet helemaal top. We hadden eigenlijk op de planning staan om de boosaardige broer van Riley op zijn hoofd te poepen. Maar om de takkenderrie te ontlopen slaan we de 1200 meter omhoog over. Uiteindelijk geen slecht idee: de top zit in de wolken dus het uitzicht was niet de moeite waard geweest. We rijden terug naar de wandelingen waar we eerder in een streep voorbij zijn gereden. We gaan daarmee ook de laatste keer de grens over naar Canada. Ondertussen kunnen we gezellig een praatje maken, hoewel deze man ook echt zijn werk uitvoert: voor het eerst moeten onze geblindeerde achterruiten ook omlaag. Terug in Canada gaan we voor een wandeling van 20km retour. Hoewel we laat starten, rammen we het geheel er in sneltreinvaart uit. Onze vaart haalt het plezier er niet uit: we steken stroompjes over, we rennen door moerassen en dansen door struikgewas zonder een beer te zien. Wanneer we dan uiteindelijk bij een rivier komen die geen enkele vorm van droge overgang lijkt te hebben worden de keuzes afgewogen: te laat, Erik staat al aan de overkant met soppende sokken. Liset krijgt het voor elkaar de heenweg iets droger af te leggen, maar zakt vervolgens 30 cm weg in het moeras erachter. Schaterend, soppend en paranoïde onze weg zoekend over droge stukjes land ploeteren we verder richting ons tijdelijke einddoel: een gletsjer. Het uitzicht is niet zo spannend, maar het laatste stuk van het pad is bushwacken. We zijn blij dat niemand verdwenen is in drijfzand en dat Liset slechts 1 keer haar enkel heeft verdraaid. We soppen 10km terug naar de camper om weer aan te gassen naar het noorden. Na een luttele 400 meter zien we echter het prachtige uitzicht om ons heen én een mogelijke kampeerplaats op 300 meter uit de snelweg. We gooien Mooses de bosjes in en komen stuiterend, schrapend en rollend aan bij onze slaapplek voor de avond. Wat een prachtige plek om weer even tot rust te komen, en wederom te pogen onze batterij aan te vullen.

* p.s. Om een eervolle vermelding over te houden aan deze reis kun je gokken wat TTTE betekent. Als hint: de eerste 2 zijn ziektes die in Nederland eigenlijk niet meer voorkomen. De derde T is een deel van een boom. De “E” staat voor “ Eind”.

p.s. : Er komt nog 1 verhaal, voordat we onszelf naar huis hebben geschreven…