Puppies

Wat ga je doen met hondenweer? Juist: je doet de honden. Ofja, je bent wel op vakantie, eh. Dus je laat de honden doen; door een Musher. Dit is geen vakspecialist van de Albert Heijn die al je moestuintjes de koning zal moessen. Het is een vakspecialist die honden traint om zo snel mogelijk een slee door de sneeuw te trekken. Of dat in het hedendaagse tijdperk nog relevant is? Nee.
Dus hebben we er een sport van gemaakt: hondenslee-races. De kennel waar wij bij langsgaan is een dominerende factor in de Iditarod: van Anchorage naar Nome. Papa-Musher van de kennel heeft de race al 3x gewonnen, net als 1 van de zoons. De overige zoons racen ook allemaal, maar op verschillende niveau’s. Erik betreedt de kennel enigszins onverschillig: sporten waarbij het dier de input levert zijn niet echt sporten.
Wij krijgen de rondleiding van de gaafste zoon: hij heeft een rode baard en Nederlandse humor. Hij vertelt ons de achtergrond van de race (goudzoekers, wie had het al geraden?), hij toont de honden (husky’s) en zet ons op een zomerwagentje. 16 honden worden voor de kar gespannen en ze gaan door het dolle heen dat ze mogen trekken. Het lijkt wel een uitdeelronde van scheermesjes bij een bijeenkomst voor mensen met haarfobie. Wanneer de rem eraf gaat wordt het pijnlijk duidelijk dat het hondenteam de werkelijkeheid weerspiegelt: de donkere honden werken zich helemaal stuk, terwijl de lichte honden vooral bezig zijn met een toiletbezoek. Moesman heeft hier echter een trucje op: door het verwijderen van het tuigje aan de kop van de niet bijdragende honden krijgen ze vanzelf wel door dat ze ook mee moeten doen. Na een flinke stuiterende rit zijn we terug bij de basis en is het tijd om Erik wat respect bij te brengen voor de Moesies.Het iditarod record van 2017 is 8 dagen en 3 uur en nog wat. Hiervan slaapt de Musher slechts 15 uur. Na elke 6 uur moet hij eten koken voor de honden, de honden verpakken met hittepakketen, de sloffen van de honden afnemen en zichzelf voeren. Daarna moet hij ze ook weer uitkleden, sloffen aantrekken en weer gaan met de banaan. Hoe de beste man überhaupt nog aan zijn slee vast kan zitten aan het einde is een raadsel.
Daarna mogen we spelen met de puppies. Ze hebben ze van 3 dagen oud en van 1 jaar. Liset is geheel verkocht, Erik ziet oversized hot-dogs. Jammer dat ze geen broodjes hebben die eromheen passen. Met een andere blik op de Mushers stappen we weer in ons voertuig.

Aangezien het hondenweer doorzet besluiten we voor een dagje rijden te kiezen: om de bergen heen van Seward naar Homer. Om en om ligt de passagier te slapen, verdomde zeelucht. Er is onderweg ook niet veel te zien door de regen. In Homer zet de regen door, dus parkeren we op de “Spit”. Een stuk land van 6 mijl dat uitsteekt in de zee. We lopen 2 uur door de regen, maar vinden niets noemenswaardig. Om ons lijden te delen met jullie laten we jullie er in ieder geval 2 lange zinnen over meelezen om vast te stellen hoe weinig we gezien hebben. We gaan nog wel even naar het zalmmeertje naast de camping. De zalm springt hier letterlijk uit het water; hoe deze soort vis überhaupt de tand des tijds heeft doorstaan is ons een raadsel. Wat een willekeurige diersoort. Dit is er vast zo een die kilometers tegen de stroom inzwemt, langs beren afgaat en bij watervallen omhoog springt omdat de kraamkamer er ook een beetje fatsoenlijk uit moet zien.

De volgende dag zijn we blij dat we op de Spit hebben overnacht. Alle wolken zijn weg en wj zien alle bergen en vulkanen. Onderweg het dorpje uit zien we ook nog een kale arend, ofja, wat de Amerikanen de Bald Eagle noemen. De verklaring is schijnbaar dat hij kaal lijkt omdat de kop witte veren heeft. Dit roept toch enkele vragen op, maar de meest prominente ervan: hoe zijn ze ooit aan wol gekomen? En wat is een naaktkat in hun ogen? Op zich klopt het wel dat de president hier ook een Bald eagle is; dat toupetje kan echt niet. Maar terug naar de weg: met veel wauw’s en oeh’s en ah’s kachelen we weer terug omhoog. Nog even langs Anchor Point: yay het meest westelijke punt in de VS dat is te bereiken per snelweg. Wat een prestatie van Mooses.

Door al dat heen en weer gerij zijn we weer op zoek naar avontuur: volgende stippellijn weg. Erik begint met een lustige 35 mph (MeneerPenisHoofd). Na een kleine kilometer zijn de spieren weer los en is de vering weer warm. De snelheid valt enigszins terug om het een en het ander geriefelijk te doen lijken. De eerst camping aan de Skilak Road is te druk: 2 anderen op een ruimte groot genoeg voor 1. Dus we vallen terug naar Engineer Lake (hoe kon het ook anders) om Mooses neer te plempen. Er hangt een angstaanjagend briefje: camping closed to tents due to bear incident. We eten buiten om te bewijzen dat we bikkels zijn, maar springen bij elke schaduw een meter op – maar daar komt toch nooit iemand achter. Menig auto met kampeerders komt de plek op, maar draait om na het lezen van het briefje. We verkennen angstvallig de bosjes om de camper, maar zijn toch wel enigzings op de kast gejaagd door het nare stukje A4. Als later op de avond de ranger langskomt en het briefje verwijdert lachen we elkaar uit als minions. Om daarna te gaan slapen; zonder banaan.

De volgende dag is er nog tijd voor een wandeling. We doen een route net na de camping en weten er weer vele prachtige vergezichten aan over te houden. Twee wandelende fossielen voor ons stoppen bij een mooi uitzichtpunt, maar wij geloven niet dat dit het einde is. Slechts 10 minuten verder is er nog veel meer uitzicht. We zijn blij met onze volhardendheid en hebben een beetje medelijden met de oudjes. Maar we vonden de klapperende kunstgebitjes vooral eng. Ze zijn zeker twee keer langs onze kampeerplaats gereden gisteren en het voelt alsof ze ons stalken. Wellicht is zijn cruiseschip geld op en moet hij anderen lastig vallen om weer te kunnen cruissen. Wellicht waren ze vergeten dat ze het al gezien hadden. Het maakt uiteindelijk weinig uit, want we kunnen terugwandelen naar Mooses met een trots gevoel. De wandeling terug is moeilijker dan heen: het pad is verborgen onder manshoge rietplanten en het pad zelf is glad en modderig. Dat Erik ook nog een hink-stap-sprong loopmethode heeft ontwikkeld om zijn rechtersok droog te houden maakt het geheel alleen maar uitdagender. Met slechts 1 valpartij en 3 giechelpartijen komt Liset aan met een Erik; met een droge rechtersok. Liset gebruikt onze luxe buitendouche en geheel vers knallen we door Anchorage: Walmart in, Wi-Fi misbruiken, voedsel inladen, walmart uit. Tanken, powerstroke. Drankwinkel in, massaal inkopen, drankwinkel uit. We hebben toch lekker bier gevonden hier, het enige nadeel: dat zijn we toe en af een megabezopen beetje.