Whiny windy winders

Informatie is koning. Alle cijfers en weetjes worden opgeslurpt en het liefst bij elke bijeenkomst met medemensen weer in alle geuren en kleuren gedeeld. Mooses is een truck van dit jaar, welke wat dat betreft wel menselijke trekjes vertoont: uit elk schermpje is informatie te lepelen. Vol fascinatie kijkt Erik naar de hellingshoekmeter terwijl Liset hem achteruit gebaart langs een afgrond. Langzaam loopt de hoek op tot 10 graden, en Erik schuift al een beejte uit de zitting. Het enige nadeel van informatie is: als je niet weet wat je ermee moet, kan het wel eens averechts werken. Liset blijft vrolijk wuiven, maar Erik heeft het idee dat hij er straks hetzelfde uitziet als de profielfoto. Stilletjes vloekt hij tegen het display: leuk die waarde, maar bij welke hellingshoek gaan we vliegen? Liset is zich van geen kwaad bewust en blijft vriendelijk wuiven. Erik besluit zich maar als een mietje te gedragen: de motor gaat uit en de handrem erop. En het zou nog wel een leuke detour worden…

Die ochtend worden we wakker en kijken we naar Denali vanaf de “andere kant”. Denali is gelukkig een berg en geen baviaan van 20.000 voet. Dat zou een machtige rode vlek aan de horizon geven. We oordelen dat de wolken nog even nodig hebben om weg te drijven dus nemen ons ontbijt. Tijdens ons ontbijt hebben we de mazzel dat de tourbussen beginnen aan te komen: mensen kijken. Oude mannen met te jonge vriendinnen, oude mannen met oude vrouwen en oude mannen met te oude vrouwen. In principe is er 1 ding wel te vinden op elke cruise: geld, in de vorm van oude mannen. Na het ontbijt is de berg nog ietwat verlegen, dus besluiten we te douchen. Aan het einde van de oefening zien we de berg nog een laatste keer, en zijn helemaal tot rust gekomen als we hem afperen. Deze rust geeft ons enige drang naar avontuur, en we besluiten een stippellijntje op de kaart te nemen in plaats van de hoofdroute.

Nu hebben we de reisbijbel van het noorden bij, de Milepost, welke aangeeft wat je kunt verwachten bij welke milemarker. Nu is het een dagtaak om het ding te gebruiken bij 104 km/uur, maar met 50 over de stippellijn (zijroute) zijn de evenementen wat beter bij te houden. Nu hebben ze in de milepost veel stukken met rode letters, ook op deze weg weer: “Narrow road”, “Windy road” en “Danger for large RV’s”. Met betrekking tot dat laatste: wij zijn een tiny RV hier met 23 voet. De vorige keer dat we deze waarschuwingen zagen was bij the TotWH. Toen namen we ze vrij serieus. Toen Erik vroeg: “wanneer begint het stuk met waarschuwingen?”, kon Liset antwoorden dat we er al voorbij waren. We lagen in een scheur: de wegen in een Nederlandse woonwijk zijn nog krapper en gevaarlijker. Al met al kun je je voorstellen dat het zelfvertrouwen hoog was en het verwachtingspatroon laag. Het feest begint echter bij de bergpas op deze weg: we hebben de buitenkant langs de afgrond. De 30km naar de bergpas toe zijn we geen camper tegengekomen en we snappen nu waarom. Wellicht is dit het moment voor een positief intemezzo: bedankt Ford, het zwabberen van Bear, Roadzilla en Zwabberich lijkt gefixt. Hierdoor ploeteren we met enig vertrouwen omhoog. Het tweede dat helpt: we zijn de grootste op de weg en daarmee de hoogste in de voedselketen. Telkens als Mooses zijn gewei een beetje schudt, schieten de miezerige tegemoetkomende wegtegenstanders aan de kant. Het is dan ook met groot plezier dat we bovenaan de pas even de bloeddruk kunnen laten zakken door te parkeren… op de hellende afgrond: yikes.

Na een korte wandeling en spelen in de sneeuw die nog op de pas ligt trekken we lootjes wie Mooses naar vlakke grond mag gaan rijden. Erik verliest, zoals gewoonlijk trekt hij aan het kortste eind – kinderen sluit je ogen, en lees niet terug; mogelijk was de grap seksueel getint. We galopperen heuvelaf en jagen nog wat mensen aan de kant. We gaan naar Eklutna Lake. Een prachtig meer, met mooie uitzichten en mooie kampeerplekken. Vooral dat laatste is belangrijk aangezien een gravelplaat hier als “RV park” wordt omschreven. We doen een korte verkenning en kiezen ervoor om de dag erna vroeg op te staan voor een lange wandeling: twin peaks. Het vroeg opstaan is uit Nederlandse overwegingen: na 12 uur wordt de kampeerplek leeg verwacht, en voor daggebruik betaal je hier op de meeste plekken geld om te parkeren. Degene die dit heeft bedacht krijgt vast een lintje: laten we parkeren in grote steden gratis maken, en geld vragen in afgelegen bosomgevingen. Afijn, om 7 uur op (Haha, jullie dachten zeker dat we echt vroeg op gingen staan), en met een Powerstroke omhoog. Geritsel in de bosjes negeren en harder praten. Het aanblijvende geritsel met enige zenuwen negeren, en nog wat meer power. Het geritsel blijft achter en wij gaan door naar boven. We krijgen prachtige vergezichten over de vallei, om vervolgens nog een kudde witte speldenknopjes te zien. Op de weg naar beneden vinden we nog een wrak dat van de oude weg gekukeld lijkt te zijn en er al enige tijd zo blijgt. Aangezien het geritsel hier op de heenweg ook was, en het weer begint, wordt het tijd om af te taaien. Het vinden van keutels maakt het plaatje compleet: er is iets in de bosjes dat ritselt én poept. We geven elkaar schouderklopjes dat we weer een ritselaanval overleeft hebben en knallen voor 12 uur van de camping af.

We draaien weer de hoofdroute op en draaien de kraan open. Letterlijk, want er was geen invoegstroek door wegwerkzaamheden. Mooses gaat van 10 naar 100, sneller dan dat dit getypt is – wat ook aan kan geven dat het typen niet al te snel gaat, correct wijsneus. We worden in de stoel gedrukt en staan weer verdwaasd bij Amerikaanse overdaad. Later vertelt ons iemand echter waarom deze truck verkocht wordt; op een normaal rijbewijs mag je in Amerika een combinatie van 26.000 pond rijden. En dat met een rijbewijs dat zelfs nog te halen is door een baviaan. Achja, het is nog niet later op de avond en wij vinden het allemaal een beetje te veel. Het brengt ons echter snel en comfortabel naar onze volgende stop: Anchorage. Walmart in, Wi-Fi misbruiken, voedsel inladen, walmart uit. Tanken, powerstroke. Drankwinkel in, drankwinkel uit. Auto halen die 5 min. verderop stond, drankwinkel in, massaal inkopen, drankwinkel uit. Klaar voor de rimboe werken we ons de drukte weer uit en halen weer opgelucht adem als we op de snelweg de stad uit zijn. Langs de prachtige kustlijn rijden we de baai van Anchorage in/uit. We zien geen dolfijnen, of walvissen maar wel de vrij normale volbloedidioot in zijn huurcamper. Die vond het een goed idee om met 1km per uur uit een parkeerplaats in te voegen, maar gelukkig speelt het zich af op de andere rijbaan. Het zijn ook altijd weer die terror-toeristen die hun rijbewijs bij een pakje boter krijgen.

Heelhuids draaien we “Windy road” op waar ons RV park voor de nacht aan ligt… verrassing! Een gravelplaat. Het deert ons niet veel, want we zitten nog steeds in de discussie of het Windy (winderig) of Windy (bochtig) moet zijn. Ondanks de flatulatie van Erik op deze weg, blijft het een onderwerp van discussie. Deze discussie eindigt pas als onze buren hun CruiseAmerica mini-Zilla langs on parkeren. Binnen 3 minuten is het duidelijk: dit wordt een lange nacht. We benutten de midnight sun maximaal en leren weer veel over Amerika en de mensen die naast ons durven te parkeren. We wisselen contactgevens uit, en zoals na bijna elk gesprek met een Amerikaan dat langer dan een uur duurt: je benadrukt dat de ander toch echt een keer thuis bij je langs moet komen. We leggen onszelf ten ruste voor wat een een ochtend wordt om nooit te vergeten.

Goed nieuws voor de plaatjeskijkers! Door enigzings fatsoenlijk Wi-Fi is het verhaal van vandaag, en The High one (met terugwerkende kracht) voorzien van beeldend genot.