The High One

Reserveren op onze trips is uit den boze. Het hele doel van de 5,5 ton materiaal die je gehuurd hebt is om je juist de vrijheid te geven die je niet krijgt met hotels. Er was echter 1 ding dat we zeker wilden doen: kamperen in het park Denali. Nu is kamperen er op vele manieren te doen, maar met een camper kun je alvast alles afstrepen waar je simpelweg niet kunt rijden. Denali is een park dat is gecreëerd om de natuur en de wilde dieren erin een plaats te geven waar mensen niet teveel inmenging geven. Ziehier de mega-spagaat van het park: je wilt het wel commercieel uitmelken, maar het mag geen impact hebben op de natuur. Dan maar het magische woord introduceren dat alle diersoorten op aarde gaat redden: een quotum. Toegegeven, wij leveren geen positieve ecologische bijdrage aan de wereld. De dode dinosauriers die wij verbranden om onze 5,5 ton vrijheid te verslepen hadden we ook bij het pompstation achter kunnen laten. De kerosine die nodig is om ons vliegtuig te brengen waar het moet zijn… je snapt hem wel. We nemen ons voor om per week 1 pakje vlees met 1 extra “beter leven” ster te nemen ter compensatie, en voegen ons bij het quotum. Het gevolg is: 4 dagen parkeren in het park, waarbij na aankomst de motor niet gestart mag worden tot vertrek. Onze parkeerplek bevindt zich 15 mijl verder het park in dan men normaal mag rijden. We dachten dat de controle wel strikt zou zijn, maar waarschijnlijk kun je dit wel omzeilen.
Voordat het echter zover komt verbranden we onze laatste uren nog met een wandeling bij het bezoekerscentrum. We verwachten er niet veel van, wat het des te leuker maakt als we op 25 meter afstand kennis mogen maken met een vrouwelijke moose. Ze is stuk, want haar linker voorban… eh, voorpoot functioneert niet. Ze poseert wel mooi in het meer, dus we vergeven haar snel.

Eenmaal op de camping kiezen we een plekje uit en zetten de motor uit. We doen een kort rondje verkenning en komen tot de conclusie dat het niet echt een bijzondere camping is: geen uitzicht, geen wandelpaden. Beide kanten op moet een kleine 10km afgelegd worden om een ander landschap te bewonderen. Het is wel een soort van gevangenis. Een gevangenis met een luxe bed, toilet en heerlijk eten; maar je komt er niet goed uit. Gelukkig hebben we een busticket op een bus het park in de volgende dag. Want vanaf onze camping (30 mijl) is er nog 60 mijl aan zandweg te gaan tot het bordje “einde”. Eenmaal aan boord begint de pret. Er zijn groene “goedkope” bussen, welke slechts een enkele rib kosten. Er zijn ook beige tourbussen, waarbij je met een tweede rib wat extra’s koopt. Bij onze camping zit standaard de groene bus, we hadden het vermoeden dat de chauffeurs ook hier de 12 uur lange retourrit wel vol zullen praten. Na een korte minuut in de bus weten we dat we goed zitten: Wendy had eigenlijk als oudere in het tehuis moeten zitten. In plaats daarvan heeft de overheid de zin ervan ingezien om haar te laten lullen terwijl ze 50 toeristen over het randje van afgronden navigeert in een groengeverfde schoolbus. Het resultaat is vrij goed geslaagd. Met smekkende geluiden over de intercom, en menig uitspraak die Cruyf had goedgekeurd brengt ze ons bij in de achtergrond van het park, haar leven en parkhumor. Dit laatste komen we op terug bij de volgende bussen.

Wendy doet er langer over dan de geplande tijd om bij het bordje “einde” te komen. Ze vindt hobbelen niet zo prettig en heeft de ongewone gave – op haar leeftijd – van ingebouwde hittedetectors in haar netvliezen. We kunnen op geen andere manier verklaren hoe ze elk beest weet te vinden en aan te wijzen, terwijl ze ook nog probeert gaten en afgronden te vermijden. Houdt er rekening mee dat als ze een schaap aanwijst, dat het dan een wit stipje zo groot is als een speldenknop die je enkel kan zien als je je nek in een onaangename hoek houdt. Door de hoeveelheid aan beesten staan we vrij vaak stil: valken, schapen, caribou, Grizzly beren, alles passeert de revue. In zichzelf pratend gooit ze de turbo erin op de terugweg en slaat de wettelijk verplichte ruststops over. Met haar ervaring moet dat ook wel kunnen. Op de terugweg zien we nog een prachtige Moose… een mannetje met een gewei dat mooi zou staan op onze motorkap. Wendy is in extase en claimt dat ze er nog nooit 1 in het park had gezien. Het gas gaat weer op en ze krijgt het voor elkaar om ons voor de geplande tijd weer af te leveren bij de camping. Nu zijn we wel blij met ons gevangeniskamp; ons blijft zo’n 3 uur bespaart van de 12-urige rit omdat we al een eindje in het park zitten. We kunnen ons niet voorstellen hoe gaar de rest is.

Op dag twee komen we bij Sean in de bus. Zijn buscultuur is minder aangenaam. Hij wil op tijd rijden en krijgt de bus niet echt op zijn hand. Ondanks de parkhumor. We zijn blij dat we vandaag maar tot de helft gaan. Toch zien we vandaag ook weer bijna dezelfde beesten. We dachten dat het niet echt speciaal meer zou zijn, maar de beer op 10m van de bus kan toch nog de fotolustige aziaat in ons ontwakenen. En het blijft natuurlijk leuk, een zoekplaatje: vind het wilde beest in de bosjes. Bejaarde Sean mist de scherpe blik en blijft mopperen dat er geen schapen zijn. Getraind door Wendy zien we vele pluizenbolletjes in de hoogte. We hebben echter weinig zin om te roepen: roepen is stoppen. Op dag 1 werd al pijnlijk duidelijk dat we ons geld niet in de hypotheek hadden moeten stoppen; zonder telelens en verrekijker hoor je er hier niet bij. De meeste mensen in de bus zijn al ervaren genoeg om de hypotheek afgelost te hebben en bezitten meerdere telelenzen of verrekijkers. We zitten in de bus bij Sean om nog een keer te proberen Denali te zien. Denali is de hoogste berg van het continent met 20.000 voet. Tijdens de busrit met Wendy zagen we hem van veraf, maar toen we dichterbij kwamen waren er zoveel wolken dat er niets te zien was. Op 66 mijl (beste zicht op de berg) stappen we uit en worden wederom teleurgesteld: wolken. We besluiten ons te focussen op twee wandelingen en lopen naar de valleivloer, en de bergtop boven het bezoekerscentrum. Het is echt gaaf, maar omdat je weet dat er een enorme berg achter een paar wolken zit, blijft er wat verlangen zitten naar een mooie dag.

We pakken een bus terug met Elton en weten dat we weer gebakken zit. Bij het instappen verwelkomt hij zijn passagiers in de “Elastomer Extacy”-zittingen van zijn geverfde schoolbus en lult ons het park uit met alliteraties en parkweetjes. Wanneer ook Elton vervalt in dezefde grap weten we het zeker: ze krijgen standaardgrapjes aangeleerd. Bij de klif waar de bus over de rand hangt valt hij ook weer terug op “close your eyes, that’s what I do as well”. Drie chauffeurs op een rij. Wat opzich wel een complimentje waard is: ze leken alle drie seniel. We knallen nog een keer langs de prachtige uitzichten en vele beren. We krijgen bij Elton echter nog een zeldzaam beest te zien: de kangeroe. Het blijkt een codenaam voor mensen die van bus willen wisselen voordat ze bij een halte aankomen. We krijgen twee Aziaten die het park ingingen erbij, op de weg naar buiten. Ze hebben slechts één vraag: “Sambal b…”, nee sorry een andere vraag: “Did you see bears”? Elton kan het halve Engels vrij snel ontcijferen en heeft meteen een antwoord klaar: “Yes, but not here”. Hij trapt het gas weer in en we spuiten het park uit, met twee teleurgestelde berengeile aziaten aan boord. Half voldaan komen we terug op de camping: nog geen Denali.

We worden de laatste ochtend wakker en hebben weer het gevoel dat de hele camping uitrukt. Echter na 3 dagen zijn we nog steeds niet gewend dat “don’t start your engine” natuurlijk niet geldt voor je generator. Het gevolg is een brommende camping om 8 uur, als de stilte-eis wordt opgeheven. Zelf starten we wel de machien om uit te rukken. We denken eraan om nog 1 keer de bus te nemen om het nog een laatste keer te proberen, maar we hebben er geen 6 uur voor over in een bus. We nemen een voorbeeld aan Mooses en doen een aantal wandelingen met Powerstroke. De laatste kost echter wat energie, want na 460 meter te klimmen kunnen we hem dan eindelijk zien: Denali. Met een wat slappere stroke wachelen we naar beneden om Mooses ons weer voort te laten trekken naar een camping buiten het park. We rijden om Denali heen en kunnen de berg zien vanaf de andere kant. De camping die we uitkiezen is eigenlijk gewoon een parkeerplaats overdag, maar het zal ons de volgende ochtend nog een keer het indrukwekkende uitzicht geven op Denali; grof vertaald: “The High One”.


p.s. We hebben echt problemen met foto's uploaden. Of het Wi-fi wil niet, of waarbenjij niet, of de foto's zijn te groot... we blijven het proberen.