America, f*ck yeah!

Aaaah, Amerika. Het asfalt houdt op zodra de grens met Canada uit het zicht is en we hobbelen weer verder. Wie had gedacht dat een weg zo representatief kon zijn voor onze vorige Amerikaanse ervaring: alles wat je vanaf buiten kan zien is best aardig. We zijn op weg naar het stadje Ptarmigan. Ofja, dat was de bedoeling volgens de overdracht der verhalen. De mijnwerkers waren echter niet de grootste lichten – wat wel handig was geweest in hun donkere tunnels - en konden het niet spellen; dan maar Chicken. Jammer van deze grap is dat goudmijnen over het algemeen daglicht-mijnen zijn, maarja voor entertainment mag je zaken iets anders weergeven dan dat ze waren. Door naar Chicken: en weg uit Chicken. Er staat een kip, een dredge en heel erg veel zaakjes die iets met kip verkopen. Wellicht heeft de aandachtige lezer gevolgd dat de vorige Dredge een eigen alinea kreeg. Dat komt omdat we voor Chicken nog een wandeling hebben gevonden: Mosquito Fork Dredge trail. Erg fijn is dat er een dredge aan het einde ligt. Minder fijn is dat de muggen het bordje ook hebben gelezen en er massaal bivakeren. Vreemd genoeg moeten ze allemaal Liset hebben en Erik mag vrolijk meeslaan. Maarja, er zijn al 3 dredges de revue gepasseerd en het wordt een beetje eentonig.

Door de hitte tijdens het bezoek aan Chicken houden we het slechts 10 minuten vol buiten: vochtig, 32 graden, volle zon… we kruipen weer in Mooses. Erik drukt vlug op wat knopjes en de eerste minuut gebeurt er weinig. Daarna begint Liset een Yoga-pose tijdens het rijden, iets in de trend van gebolde tulp, of gevlogen klomp… wellicht het gerijpte kaaswiel? Liset kijkt vol ongeloof rond wat er in Holy Mooses zijn naam aan de hand is. Erik had de stoelkoeling aangezet: schijnbaar was het net zo prettig als wakker worden op een stoel waarvan de stoelverwarming is aangezet.
Het goede nieuws is wel; het asfalt heeft zijn herintrede gemaakt en Mooses mag zijn benen strekken met een lekkere 104km per uur. Vreemd dat ze die snelheid op een bord zetten, eh? Mooses galloppeert naar de volgende plaats: Tok. Nu is de eerste vraag natuurlijk: wat was er eerst, Chicken of Tok? Afhankelijk van wie je het vraagt is het antwoord natuurlijk hetzelfde: hoe moeten zij het weten. Gelukkig is er in Tok een visitor center met hele enge oude mensen. Het voordeel van oude mensen is dat ze veel kennis hebben vergaard die ze moeten delen. We slurpen de nodige informatie op en zeiken… eh gassen naar de lokale drankwinkel. Met hernieuwd goud aan boord gaan we naar onze lokale opvang voor de nacht: de Sourdough campground.

Nu hebben we allemaal MTV-Cribs gekeken, en allemaal hebben we telkens bij het horen van de zin “this is where the magic happens” onwillekeurig een beetje overgegeven. Dus tot onze grote spijt moeten we medelen, dat op deze campground de magie plaatsvindt. Ten eerste komt er een groep Harley Davidson rijders aan met prospects en al. Met deze groep wordt het avondritueel gestart: het gooien van Sourdough pannekoeken naar een emmer. Wij hebben helaas de intro gemist, maar werden gelokt door een grote groep mensen die “suck-it, suck-it” aan het roepen waren. Toen we aankwamen bleek de juiste tekst: “buck-it,buck-it”. Afijn, het roept net zo ongemakkelijk. Je krijgt twee worpen met een pannekoek om deze in een emmer te gooien op 3 meter afstand. Gek genoeg telt de eerste worp niet, de tweede wel. Waarvoor dit telt? Een gratis ontbijt met Sourdough pannekoeken.
De eerste die het lukt is een vrij massieve planeet, alhoewel het waarschijnlijk een vrouw is geweest. Ze ziet er niet uit alsof ze ontbijt nodig heeft, ook niet in het komende jaar. Maar de prestatie is des te knapper aangezien ze de pannekoek aan haar eigen veld van zwaartekracht heeft moeten laten ontsnappen; calculeer dat maar eens mee in je worp. Oh, en ze raakte allebei.
De tweede die het lukt is een ex-vliegenier, ook allebei de worpen raak. Erik stapt naar de plaat en stelt zich nog even voor om nonchalant de eerste worp te raken. De tweede gaat echter niet in de emmer; dus pech. Liset kan de eer niet redden en we moeten toekijken hoe de bikers elkaar belachelijk maken omdat niemand meer iets raakt. Omdat er slechts 1 persoon op de eerste worp iets heeft geraakt, mag Erik toch mee met de winnaars. Kijk maar op de faceboek van de camping, dit zijn helaas de feiten. De volgende ochtend eten we een heerlijk ontbijt met pannekoeken.

De volgede dag begint met een bijna-deja-vu: Net als 5 jaar geleden heeft onze baby-camper een incontinentieprobleem. We wisten al vanaf dag 1 dat Mooses nog niet helemaal zindelijk was. Telkens als wij de waterdruk activeren, loost Mooses het warme water via een zeikstraaltje naar buiten. Opzich niet erg, behalve dat het de waterpomp bezighoudt (en dus de accu draineert) en we water lekken. Met een verblijf van 3 nachten in ons komende park zonder voorzieningen gaan we het proberen te repareren. Na twee keer draaien aan de lekkende plug wordt het probleem erger: Mooses zeikt zijn hele territorium onder. De magie krijgt een vervolg want bij navraag blijken we op de camping te staan waarvan de eigenaar de RV-repairman is; maar die is niet thuis. Zijn vrouw haalt de hele kiet ondersteboven op zoek naar de afdichtingstape die we nodig hebben. De vervangende plug heeft ze er ook al bijgetoverd. Gelukkig is er nog een rimpelvel dat zijn kennis deelt en met 3 mensen zonder internet krijgen we toch nog iets gedaan. Rimpelvel Ron komt zelfs kijken hoe het gaat en ziet dat het gereerdschap dat Erik heeft niet erg effectief is. Hij helpt met zijn enorme kist en met wat natte voeten en handen heeft Mooses een nieuwe plug op zijn warmwatermaag. Ron en vrouw Judy zijn Amerikanen die het wel snappen, blijkt na een lange reparatie-afterparty. We hebben een tikkeltje medelijden met hun, maar zijn blij om uit het land van de windmolens te komen.

De volgende dag is een reisdag: van Tok naar Fairbanks voor boodschappen. Onderweg vallen twee dingen op:
1. North Pole; het plaatsje ligt vlak voor Fairbanks en melkt alles uit om geasocieerd te worden met de mollige goedzak. Zelfs de MacDonalds heeft de herkendebare M op de paal aan de snelweg voorzien van een kerst-thema.
2. De invloed van Nederlandse immigranten. Schijnbaar is er een gevalletje lost-in-translation opgetreden toen de Amerikanen de Nederlanders hebben gevraagd de borden voor de Scenic views neer te zetten. Meneer en mevrouw Janssen hebben ze prachtig uitgestald op verschillende plekken langs de Highway. Ze hebben de opdracht tot op de letter gevolgd, dachten ze. Ze hebben plekken uitgezocht met 1 kernkwaliteit. Reizigers van overal over de wereld zullen op deze plekken stoppen en de woorden uitten: zie-niks.

Na de boodschappen weer overal in de pakzakken gestopt te hebben, reizen we nog een klein stukje verder: naar Nenana. Het slaperige stadje is ons overnachtingshotel en ligt lekker dicht bij het spoor. Waarschijnlijk heeft Bert hier nog goede herinneringen aan… want ook hier rijden de treinen dag en nacht. 2 kilometer aan bulderend staal voorafgegaan door een locomotief die stoicijns toetert bij elke brug, overgang, tunnel of eekhoorn; lees: elke 10m. Liset vraagt zich af of er een toetercursus is voor de beste mensen, aangezien alle treinen het voor elkaar krijgen dezelfde melodie af te spelen.

Maar om met goed nieuws af te sluiten: de volgende dag doet de creditcard het niet bij de pomp. We moeten doorrijden naar de volgende, die 50 cent per gallon goedkoper is. Erik heeft met wat geklungel Mooses omgezet van SI-eenheden naar imperiaal. Nu kunnen we tenminste 65 mijl per uur; dat scheelt ook een hoop rekenen per bord. En wij zijn op weg naar Denali, het mega-park in Alaska waar dieren met rust worden gelaten. Heel misschien zal er nog meer magie gebeuren.