Holy Mooses

Na een hobbelige rit over de Dempster Highway zijn we weer terug bij af: Dawson. Tussendoor hebben we echter nog een wandeling kunnen schnabbelen. Gestart rond een vroege 11 uur stijgen we uit boven de boomgrens. Gelukkig zijn dit geen Nieuw-Zeelandse mietjesbomen: het is een goede 2,5 km waarop 80% van de tijd een boomwortel onder je schoen zit wanneer je deze neerzet. Boven de boomgrens klimt men snel, en wij iets langzamer – het moet wel op vakantie lijken. De parkeerplaats wordt steeds kleiner en onze dorst groter. Na een goede twee uur klimmen kunnen we achterom kijken en met volle overtuiging zeggen: dit wordt spierpijn morgen. Het uitzicht is adembenemend, maar enkel door de inspanning die eraan vooraf gaat. Dit wordt waarschijnlijk één van die foto’s waar niemand van in kan zien waarom deze mooi is. Deze foto is mooi, omdat Erik er een stukje vel van zijn hiel voor heeft gedoneerd. Op de terugweg zijn we blij dat we onze vroege routine hebben aangehouden. Het is tegen de 30 graden, en we zijn content om de airco het harde werk te laten doen.

Ondanks alle pogingen om het links te laten liggen, slaan we toch linksaf en gaan we in Dawson wat cultuur snuiven. We gaan op bezoek bij Judge Dredge #4. Het is een stoffige weg, maar dat deert niet; onze machien heeft nog een coating van de Dempster meegenomen. We komen langs een free claim, een stuk land waar je zelf mag proberen goud te vinden. We vormen een kleine “L” op ons voorhoofd voor de toeristen die afslaan en kachelen zelf lekker verder. Voordat we de laatste heuvel over dampen komt het topje van het beest al boven alles uit: 4 verdiepingen aan goudwinnende, drijvende, elektrisch aangedreven houtskeletbouw doemt op vanaf de grond. Het drijven is hem schijnbaar vergaan sinds hij de laatste keer is gezonken. Het apparaat straalt een zekere vergane glorie uit; echter op de bordjes is te lezen hoe het apparaat de vorige eeuw nog het landschap heeft veranderd: 0,8km per jaar vrat het ding op, om het als hopen steen aan de achterzijde uit te poepen. De goudmatten werden om de 3 dagen geleegd, en konden honderden (!) kilo’s aan goud bevatten. En dat met een bemanning van 5. Tenminste, totdat je de borden leest: zo’n 40 man waren de 3 maanden voorafgaand bezig om de bovenste grondlagen te verwijderen en pinnen de grond in te drijven. Door deze pinnen werd water gepompt om de permafrost te ontdooien: het diner van de Dredge is opgediend. Omnomnom, en bedankt voor al het goud. Een beetje jammer van de dorpjes die in de weg stonden en het landschap, maarja… goud is goud. Nu was Dredge #4 de grootste (van hout), maar aan de nummering te zien kun je al bedenken dat het niet de enige terra-vormer in de omgeving was. In de 24 jaar dat het apparaat actief was bij Dawson is er iemand heel rijk geworden.

Cultureel voldaan jagen we de reis verder naar de Top-of-the-World Highway (TotWH). Er ligt slechts 1 obstakel in de weg: de rivier. Maar met een kleine veerboot is dit probleem opgelost. Erik zweet peentjes, terwijl we samen met 5 andere voertugien (een volle lading) overgezet worden. Eenmaal aan land kan Erik weer wat minder nerveus lachen en wordt de reis naar de bovenkant van de wereld ingezet. We besluiten om alle campings over te slaan en op zoek te gaan naar een “Informal” campground langs de route. Het eerste gedeelte van de route is rustig. Ten minste, als je de interactie tussen de wielen en de weg niet meetelt. Een goede vergelijking: probeer voor de lol eens met je fiets een hordeloop te fietsen. Aangezien het onderstel 95% hiervan absorbeert is er tijd voor bezinning en diepe reflectie:
1. Het gewonnen gevecht met de muggen bij Tombstone heeft Erik zo’n 40 muggenbulten opgeleverd. Hoewel ze allen dood zijn, kent het gevecht toch enkel verliezers. Erik zal echter volhouden dat hij als enige levende de historie mag schrijven: hij is de winnaar. Een winnaar met jeuk aan vanalles.
2. Het naamplaatje op de zijkant van de deur “Powerstroke” slaat helemaal niet op de kracht van de motor. Het is datgene wat je krijgt zodra je de rekening ziet bij het tanken.
3. Een camper zonder naam, is voor ons als een huis zonder internetaansluiting. Het is functioneel, maar het kan zoveel meer zijn. We graven alle potentiële namen af en gooien veel aan de kant. Alles dat benadrukt dat Kentrucky (de truck komt uit Kentucky) een bochel op zijn rug heeft is pesten: namen met slakken, schildpadden en krabben komen te vervallen. Hij is niet zo lomp als Roadzilla, en niet zo veelzijdig als Bear. Hij past niet in de maatschappij zoals Il Duce. Wat is het wel? Het is ons middel in een zoektocht naar de Moose. Het is ons middel om de landmassa voor ons te doen scheiden, het is onze beleider en onze trouwe hond. Het is Holy Mooses. Mocht de connectie met honden je ontgaan: bel eens aan bij onze buren op # 3 of vraag het Liset.
Op dit moment knalt de vering weer een keer op de bodem en is voor ieders geluk het moment van bezinning beëindigd. Bij de eerste passage van onze informele camping missen we de entree; we keren om en rijden een stukje terug om op onze gaafste plek tot op heden te overnachten.

We ontmoeten onze mede-gaafste-plek-kampeerders en duwen onze snavel vol met eten. Bruizend van de energie gaan we rustig op een rots zitten om de komende uren in volledige rust te genieten van deze prachtige plek. Vanaf ons hoogste punt rolt het landschap heuvelaf in alle richtingen, behalve de heuvelrug waarop de weg is gepropt. Na enige kilometers komt elk stuk landschap weer omhoog als zijn eigen berg, om daarna in alle richitngen hetzelfde trucje te blijven herhalen. Nergens is een menselijke hand te detecteren in of op het landschap – behalve natuurlijk de highway zelf. Maar door zijn zanderige kleur (het ding is immers van zand) stoort het niet. Erik besluit een stuk te bushwacken en krijgt het voor elkaar een rots te bereiken waar ook de kleine club van wildkampeerders uit het zicht verdwijnt. Dit is waarschijnlijk de eerste en laatste keer dat dit te lezen valt op onze blog: het is een plek om de ziel uit te rusten op een bed van dennegeur en een ongeëvenaard niveau van stilte en tranquiliteit. Maar goed, dit gezwijmel dient niemand tenzij je er bij was. Als we van onze rots afstappen moeten we langs twee iets te enthousiaste Amerikaanse bulldogs, welke met hun nagels Erik voorzien van race strepen over zijn buik. Liset krijgt een mooie armband aangemeten in rode strepen. Wat hebben we toch een mazzel met honden; we moeten weer even tot rust komen.

De volgende dag heeft Mooses besloten om ons een huiselijk gevoel aan te meten; de voorruit is nu precies hetzelfde als thuis. We doorgaan alle fasen van het rouwproces in sneltrein-vaart. Uiteindelijk draait onze Nederlandse verzekering hiervoor op, maar er is toch wat onbegrip hoe de ruit op een stilstaand voertuig zichzelf kan splitsen. Na het betere speurwerk vinden we een aantal putjes in de ruit die waarschijnlijk enige tijd geleden zijn opgelopen; op de TotWH is het zo rustig dat we geen enkele keer gravel op de ruit hebben gehad. We besluiten de zaak links te laten liggen en weer te gaan genieten van de uitzichten. We rijden weer aan om na wat geslinger en gedans over de top van de wereld uit te komen bij de simpelste grensovergang die we ooit hebben gezien. We hebben het ruim van onze camper zover mogelijk leeggegeten om geen verse spullen te hebben bij de overgang in het land der Trumpen. Echter de enige vraag is of we brandhout en/of limoenen bij hebben. Beiden zijn niet aan boord, waarop we verzocht worden te stoppen om binnen het papierwerk in te vullen. Onze reisorganisatie had aangegeven dat een Esta niet nodig was, dat dit bij de grens ook kon. Bij de grens leggen ze heerlijk droog uit dat een Esta gemakklijker is en langer geldig en dan hadden we niet hoeven uit te stappen. Achja, het geeft ons de kans eens een ander formuliertje vol te kladden. Bij het “social identifcation number” vullen we vrolijk ons BSN in. Dit bleek echter een nummer te zijn dat je in de US alleen als crimineel meekrijgt. We betalen nog wat geld en krijgen de benodigde stempels onder het toeziende oog van sexy Trump aan de muur. We starten de motor en gaan de grens over: het asfalt op en het diepe in.

P.s. Zoals jullie, en vooral de plaatjeskijkers, ondertussen wel doorhebben: we hebben nogal wat ruzie met het uploaden van plaatjes. We doen ons best, maar de kans bestaat dat jullie allemaal uitgenodigd worden voor de volledige review van 2000 plaatjes als we terug zijn…
Als je om deze reden wilt sponseren voor een langer verblijf van ons aan deze kant van de wereld, laat het even weten via een appje :)