A horse with no name
Door: LisetErik
Blijf op de hoogte en volg Liset
24 Juli 2018 | Canada, Dawson City
Enigszins verdwaasd rollen we door de winkel. Het is een Walmart, maar het ontbreekt aan verse groenten, vlees en keuze. We kunnen nog niet helemaal begrijpen waarom er zo weinig keuze zou zijn in Whitehorse. Ja, we zijn in een “gat” voor Canadeze begrippen, maar het gat heeft ook een MacDonalds die mensen vetmest. Zover wij weten gaan er ook verse hamburgers naartoe, alhoewel de berichtgeving over de BigMac de laatste tijd aangeeft dat het ook plastic kan zijn. We sprokkelen ons voedsel bij elkaar en stouwen de camper vol. Vol ongeloof staren we rond en proberen toch een andere winkel, iets wat klinkt als de action: “Save on Foods”. Gek genoeg hebben we de winkel bij elk bezoek aan Noord-Amerika gemeden, maar wauw: wat een paradijs voor de hedendaagse mens (bank-aardappel). We graaien nog wat fruit en vers vleesch mee en content met onze volle camper draaien we de neus naar het noorden.
Normaal gesproken pakken we een camping met alle toeters en bellen voor onze camper op de dag van de ontmoeting. Op weg naar het noorden beginnen de Anglo-Germaanse uitspraken van Anja eindelijk vertaald te worden door onze vermoeide breinen: de water-tank is vol, gas is vol en stroom is vol. We hebben helemaal niets nodig de eerste nacht. We richten onze pijlen op overheidscampings en slagen niet bij de eerste, maar wel bij de tweede: twin lakes. Voordat je de foto’s bekijkt: er was er maar 1, sorry. “Een siamese tweeling meer” lokt minder toeristen en verhoogt de prijzen van de bordjes. We pakken onze koffers uit en leggen deze achterin de truck: hier is ook nog ruimte voor een kleine 8 lijken. De dashcam wordt opgehangen. Liset had aangegeven dat er toch nog niets spectaculairs te zien zou zijn op dit stuk weg. Jammer genoeg is er nu ook geen bewijs opgenomen dat haar het tegendeel had kunnen bewijzen.
De volgende dag zijn we al iets meer uitgerust: slapen in de camper is geweldig. Het bed is precies goed, de temperatuur is lekker ’s nachts (10 graden) en de lichtinval heeft ons niet gestoord. Ondanks dat we 10 uur hebben geslapen, zijn we nog als eerste wakker rond 9 uur. Met vesten eten we ons ontbijt op totdat een boze eekhoorn irritant wordt. We bekijken nog een keer de twin lake en vragen ons af waar iedereen is. Met brullende motor verlaten we de camping, waar iedereen nog op 1 oor lijkt te liggen. Hoewel de zon dag en nacht schijnt is er wel een punt op de dag waarop het begint op te warmen. Vanaf 11 uur wordt het steeds beter. Het kwartje valt langzaam: iedereen leeft hier gewoon met een kleine verschuiving. Over kleine verschuivingen gesproken: de planning. Door de eerste nacht un-serviced te staan is er al niets meer over van de planning uit Nederland. Waarom doen we eigenlijk ook nog de moeite… De tweede stop, Tombstone territorial park, is ook unserviced. We zijn bang dat de drekbakken van onze kleine camper-unit al vol zitten. We besluiten daarom om door te gassen naar de grootste plek in de Yukon tijdens de goldrush: Dawson city.
Stel je voor: je rijdt op je knol, rond 1850. Je hebt wat goud gevonden op je eigen claim en je wilt het kwijt aan een goudhandelaar. Dawson city is een goede plek om dit te doen. Je rijdt over onverharde straten, langs de general store. Je hoort vaag de geluiden van een reizende groep muziekleden. Overal staan scheve houten gebouwen, geverfd in bonte kleuren. Nadat je het goud hebt verkocht, ga je naar dé plek in de stad voor alcohol: de Red Fox Saloon.
Nu komen er twee toeristen met een bulderende machien het dorpje binnen in 2018. Wat is er veranderd? Niemand rijdt meer op een paard, er liggen wat stroomdraden extra, maar de rest is hetzelfde. Voor ons is het echter omgedraaid: we zijn op zoek naar goud in Dawson: alcohol en een stoppertje voor onze gootsteen. Dat laatste zit niet bij de camper en maakt het verekte moeilijk fatsoenlijk af te wassen. Het eerste zat eigenlijk ook niet bij de camper; wat vreemd. Doordat het Dawon music festival is staat de camping in de stad vol, dus rijden we met bier en al naar een camping erbuiten. Bij het openen van de kastjes om te beginnen aan onze Maple Syrup stout wordt slachtoffer 1 van de reis geopenbaard: een derde van onze trio glazen heeft zichzelf – ten koste van zichzelf – vermeerderd. Vreemd, totdat ons geheugen zich terugspoelt naar een moment eerder op de dag: stuiter… stuiter… stuiter… “weej”. De Dukes of Hazard zijn er niets bij en onze camper gaat als een ware springbok over de oneffenheden. Tot dat ene bewuste moment: de bodem van de vering. Schijnbaar heeft de truck toch moeite met de bochel van Nôtre-dame op zijn rug.
We overwegen onze opties: gas inhouden, gewicht kwijtraken of de indeling veranderen. We kiezen voor optie twee en drie: we drinken een bierfles leeg en zetten de glazen op een laag punt in de camper. Op onze avondwandeling komen we voorbij een uitgestorven stuk camping en lopen we over bergen en bergen aan keien. Bij het inrijden van het stadje was het ook al opgevallen, en ze waren weinig spannend totdat we bij een bepaald ander monster gaan bekijken.
Voordat het echter zover is gaan we de volgende dag naar Tombstone. Alleen de naam al brengt enkel vrolijke gedachten naar boven, zonder enige morbide ondertoon. Tombstone bereikt men via de Dempster Highway. 75km over gravel dampen om uiteindelijk de prachtige piek van Tombstone te mogen zien. We persen er nog twee wandelingen uit die werkelijk prachtige beelden achterlaten. Alhoewel 1 wandeling wel een vreemd apparaat heeft staan in het midden: een Microwave toren. Erik dacht zijn Bapao bol er al in te kunnen schuiven, maar het zijn twee schotels die signaal van de bewoonde wereld verder de Dempster Highway opstralen. Terug op de camping willen we de tweede fles bier aanbreken, maar iemand was ons voor: de Dempster Highway. 75km rammelen heeft de bierfles zo onder druk gezet dat hij door de dichte dop heen is gaan spuiten. Sindsdien komt de camper ook met bier, al zij het aan de wanden van de koelkast. Een deel is ook in de bak van het gehakt terecht gekomen, dus die avond eten we wraps-a-la-roadkill: gemarineerd in bier. Het restant in de fles is ook voor ons en we maken een kampvuur om de kou af te weren. De kou komt echter maar niet, en om 11 uur in de avond besluiten we de volle zon maar te verlaten om te gaan slapen. Zoals de ranger ons al had verklapt… zo ver naar het noorden is er überhaupt geen nacht meer. Een beetje vergelijkbaar met Groningen.
De volgende dag trappen we ons beestje aan. Het wordt de dag dat hij een naam krijgt, en de dag waarop we een monster zullen zien dat hele landschappen opeet… Dat is echter een verhaal voor een volgende keer.
P.s.: Waarbenjij ging de servers onderhouden tijdens het uploaden van de foto’s van verhaal 1, de rest is nu ook aangevuld.
P.P.s: Erik heeft eindelijk zijn Moose gezien, en samen zagen we een Mountain Lion. Liset staat al op 2 beren… om te compenseren heeft Erik 1 spaghetti monster gezien – al dan niet vliegend.
Normaal gesproken pakken we een camping met alle toeters en bellen voor onze camper op de dag van de ontmoeting. Op weg naar het noorden beginnen de Anglo-Germaanse uitspraken van Anja eindelijk vertaald te worden door onze vermoeide breinen: de water-tank is vol, gas is vol en stroom is vol. We hebben helemaal niets nodig de eerste nacht. We richten onze pijlen op overheidscampings en slagen niet bij de eerste, maar wel bij de tweede: twin lakes. Voordat je de foto’s bekijkt: er was er maar 1, sorry. “Een siamese tweeling meer” lokt minder toeristen en verhoogt de prijzen van de bordjes. We pakken onze koffers uit en leggen deze achterin de truck: hier is ook nog ruimte voor een kleine 8 lijken. De dashcam wordt opgehangen. Liset had aangegeven dat er toch nog niets spectaculairs te zien zou zijn op dit stuk weg. Jammer genoeg is er nu ook geen bewijs opgenomen dat haar het tegendeel had kunnen bewijzen.
De volgende dag zijn we al iets meer uitgerust: slapen in de camper is geweldig. Het bed is precies goed, de temperatuur is lekker ’s nachts (10 graden) en de lichtinval heeft ons niet gestoord. Ondanks dat we 10 uur hebben geslapen, zijn we nog als eerste wakker rond 9 uur. Met vesten eten we ons ontbijt op totdat een boze eekhoorn irritant wordt. We bekijken nog een keer de twin lake en vragen ons af waar iedereen is. Met brullende motor verlaten we de camping, waar iedereen nog op 1 oor lijkt te liggen. Hoewel de zon dag en nacht schijnt is er wel een punt op de dag waarop het begint op te warmen. Vanaf 11 uur wordt het steeds beter. Het kwartje valt langzaam: iedereen leeft hier gewoon met een kleine verschuiving. Over kleine verschuivingen gesproken: de planning. Door de eerste nacht un-serviced te staan is er al niets meer over van de planning uit Nederland. Waarom doen we eigenlijk ook nog de moeite… De tweede stop, Tombstone territorial park, is ook unserviced. We zijn bang dat de drekbakken van onze kleine camper-unit al vol zitten. We besluiten daarom om door te gassen naar de grootste plek in de Yukon tijdens de goldrush: Dawson city.
Stel je voor: je rijdt op je knol, rond 1850. Je hebt wat goud gevonden op je eigen claim en je wilt het kwijt aan een goudhandelaar. Dawson city is een goede plek om dit te doen. Je rijdt over onverharde straten, langs de general store. Je hoort vaag de geluiden van een reizende groep muziekleden. Overal staan scheve houten gebouwen, geverfd in bonte kleuren. Nadat je het goud hebt verkocht, ga je naar dé plek in de stad voor alcohol: de Red Fox Saloon.
Nu komen er twee toeristen met een bulderende machien het dorpje binnen in 2018. Wat is er veranderd? Niemand rijdt meer op een paard, er liggen wat stroomdraden extra, maar de rest is hetzelfde. Voor ons is het echter omgedraaid: we zijn op zoek naar goud in Dawson: alcohol en een stoppertje voor onze gootsteen. Dat laatste zit niet bij de camper en maakt het verekte moeilijk fatsoenlijk af te wassen. Het eerste zat eigenlijk ook niet bij de camper; wat vreemd. Doordat het Dawon music festival is staat de camping in de stad vol, dus rijden we met bier en al naar een camping erbuiten. Bij het openen van de kastjes om te beginnen aan onze Maple Syrup stout wordt slachtoffer 1 van de reis geopenbaard: een derde van onze trio glazen heeft zichzelf – ten koste van zichzelf – vermeerderd. Vreemd, totdat ons geheugen zich terugspoelt naar een moment eerder op de dag: stuiter… stuiter… stuiter… “weej”. De Dukes of Hazard zijn er niets bij en onze camper gaat als een ware springbok over de oneffenheden. Tot dat ene bewuste moment: de bodem van de vering. Schijnbaar heeft de truck toch moeite met de bochel van Nôtre-dame op zijn rug.
We overwegen onze opties: gas inhouden, gewicht kwijtraken of de indeling veranderen. We kiezen voor optie twee en drie: we drinken een bierfles leeg en zetten de glazen op een laag punt in de camper. Op onze avondwandeling komen we voorbij een uitgestorven stuk camping en lopen we over bergen en bergen aan keien. Bij het inrijden van het stadje was het ook al opgevallen, en ze waren weinig spannend totdat we bij een bepaald ander monster gaan bekijken.
Voordat het echter zover is gaan we de volgende dag naar Tombstone. Alleen de naam al brengt enkel vrolijke gedachten naar boven, zonder enige morbide ondertoon. Tombstone bereikt men via de Dempster Highway. 75km over gravel dampen om uiteindelijk de prachtige piek van Tombstone te mogen zien. We persen er nog twee wandelingen uit die werkelijk prachtige beelden achterlaten. Alhoewel 1 wandeling wel een vreemd apparaat heeft staan in het midden: een Microwave toren. Erik dacht zijn Bapao bol er al in te kunnen schuiven, maar het zijn twee schotels die signaal van de bewoonde wereld verder de Dempster Highway opstralen. Terug op de camping willen we de tweede fles bier aanbreken, maar iemand was ons voor: de Dempster Highway. 75km rammelen heeft de bierfles zo onder druk gezet dat hij door de dichte dop heen is gaan spuiten. Sindsdien komt de camper ook met bier, al zij het aan de wanden van de koelkast. Een deel is ook in de bak van het gehakt terecht gekomen, dus die avond eten we wraps-a-la-roadkill: gemarineerd in bier. Het restant in de fles is ook voor ons en we maken een kampvuur om de kou af te weren. De kou komt echter maar niet, en om 11 uur in de avond besluiten we de volle zon maar te verlaten om te gaan slapen. Zoals de ranger ons al had verklapt… zo ver naar het noorden is er überhaupt geen nacht meer. Een beetje vergelijkbaar met Groningen.
De volgende dag trappen we ons beestje aan. Het wordt de dag dat hij een naam krijgt, en de dag waarop we een monster zullen zien dat hele landschappen opeet… Dat is echter een verhaal voor een volgende keer.
P.s.: Waarbenjij ging de servers onderhouden tijdens het uploaden van de foto’s van verhaal 1, de rest is nu ook aangevuld.
P.P.s: Erik heeft eindelijk zijn Moose gezien, en samen zagen we een Mountain Lion. Liset staat al op 2 beren… om te compenseren heeft Erik 1 spaghetti monster gezien – al dan niet vliegend.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
