... on a Whitehorse

Tjakaa, we kunnen lekker Nederlands beginnen: zeuren over ons goede leven. De vlucht zelf was goed; er is niet over ons heen gekwijld, onze oren hebben geen gehoorschade en onze netvliezen zijn enkel geteisterd door de films die we note bene zelf hebben uitgekozen. Het stuk om aan boord te komen was echter goede training voor een obstacle run. Het GWK vinden op schiphol met volle bepakking, was uitdaging 1. Met US en CAN Dollars op zak moesten we op zoek naar een KLM fixer. Onze reisorganisatie had een beetje geblunderd. Het eerste plan was relaxt vliegen op Vancouver, bunny yoga en een nachtje slapen, om de tweede dag naar Whitehorse door te vliegen. Ja Bunny Yoga bestaat echt in Vancouver. Echter besloot onze vliegmaatschappij naar het noorden om een voorbeeld te nemen aan de NS: die dienstregeling kan ook op de kop. Zo gezegd, zo gedaan en wij zaten vast aan een vlucht op Calgary, met een overstap van 7 uur naar de volgende. Het probleem hiervan was dat onze eerste vlucht – want zo noemt KLM hun busservice van Nijmegen naar Schiphol – vervroegd werd van een schappelijke 11.00, naar een straffe 5 uur ’s ochtends. Op vriendelijk verzoek van ons werd deze eerste vlucht geschrapt uit ons reisschema. Echter tijdens de incheck bleek: het was niet goed geanuleerd. En omdat je vlucht 1 hebt gemist, kun je natuurlijk nooit op de juiste locatie zijn om de tweede vlucht in je schema te nemen… van servicebalie, naar medewerkster, naar “moeilijke gevallen” rij en er zat weer schot in. Jammergenoeg was ons tijdsplan ook enigzings doorgeschoten. Na een telefoontje om de busvlucht met terugwerkende kracht zonder ons uit te voeren, mochten we aansluiten bij de beveiliging. Alles gescand, mochten we door naar de gate, waar het boarden al half compleet was. Het voordeel was dat we in ieder geval niet lang hebben moeten wachten.

Na een gezapige vlucht kon het wachten dan eindelijk beginnen. Stap 1: wachten op de koffer van Liset. Nog nooit was het kijken naar een bagageband zo spannend, teleurstellend en frustrerend. Erik zijn koffer draaide al rondjes nadat we voet op Canadeze bodem hadden gezet, maar die van Liset bleef in de maag van het lelijke bagagebandsysteem. Na wat zenuwachtige grappen en wat look-a-likes bijna aangevallen te hebben, stonden we er nog met slechts 4 andere stellen. Liset ging naar de bagage services met haar buurvrouw uit het vliegtuig. Erik bleef staren naar de uitgang van de bagagesysteem-maag… de bagagesysteem-anus, is de beste analogie dus. Liset was net weg en de Anus begon weer te kleien. Prachtige koffers rolden weer de band op en de hoop vierde hoogtij. Niemand van de 4 stellen greep echter enige stukken van de… stront. De volgende vlucht was al op de band geworpen, en de mensen die door de douane stroomden grepen vol in de diarree om er vandoor te sprinten. Tussen alle drek en derrie kwam er echter ook een blauwe parel met roze band omhoog. Erik haalt de koffer van de band en gebaart naar Liset dat de bagage service niet gewurgd hoeft te worden. Liset zweeft terug in extase en weet te vertellen dat de buurvrouw dit altijd overkomt. Als we echter onze koffers weer in staan te checken voor de vervolgvlucht komt mevrouw zonder koffer voorbij. Het laat maar weer zien, je krijgt soms ook wat je niet verdient. Of de mevrouw is erg stout. God zal wel oordelen.

Stap 2: je verlaat de luchthaven en ondervraagt mensen wat je in 6 uur tijd kunt doen in een stad die je 2 jaar geleden al gezien hebt. Onverrassend antwoord: ze hebben niets veranderd. De kwallen van Calgary hebben niet eens gedacht aan mensen die nog een keer terug komen, het is ook wat. Na wat omzwervingen vinden we een Tim Hortons en maken weer kennis met deze oude bekende. Terug bij de luchthaven hebben we nog 4,5 uur, welke we spenderen aan kijken naar de rockies in de verte. Met wat prachtig noodweer erbij is het geheel best spectaculair.
Nadat het wachten eindelijk voorbij is gaan we de laatste etappe in. Het onboard entertainment bestaat uit 1 man: een grote kale steward. Hij zweept zijn vliegpubliek op om de veiligheidsinstructies te volgen in het Engels. Vervolgens kondigt hij aan om verder te gaan in het Frans; hij spreekt nog steeds Engels maar met een zwaar Frans accent. Iedereen die niet Frans is ligt dubbel. De Franssprekende mensen kijken als de Piezers-dú-Azijn, die ze zijn.

Om half 12 landt onze vlucht. We worden meteen verwelkomd door één van de magnifieke dingen aan Alaska: Midnight sun. Het concept nacht is hier iets anders; met een luttele 18 uur daglicht per dag blijft er niet veel tijd over voor vampieren. Van de 4 uur die overblijven is er overigens ook nog een periode schemer dus in principe is echte duisternis hier in de zomer niet bekend. Een paar dingen hieraan zijn wel praktisch; zo is een lamp eigenlijk overbodige luxe, en mensen met bepaalde raciale trekjes zijn altijd geheel in beeld – niet enkel de tanden. Het nadeel is dat het niet zo best werkt als je niet slaapt met wat licht in de camper. Een ander nadeel is de winter, dan draait het geintje om en is de behulpzame medewerker van sinterklaas met een migratieachtergrond het grootste deel van het kinderfeest onzichtbaar. Eigenlijk zoals het was voor Sylvana.

Na een verdiende nachtrust – of dagrust – hijsen we onszelf in vol ornaat de kamer uit, om met de shuttle van Canadream een reisje te maken naar ons tijdelijke onderkomen op wielen. En allemachtig wat is het een machien… het vrouwke van CanaDream praat nog over vanalles maar we blijven met een oog kijken naar ons huis op wielen. Enkel wanneer het over liabilities gaat worden we weer even wakker. Als een band knalt of een ruit breekt is het je eigen schuld; vreemde regel maar gelukkig hebben we dit soort geintjes al in NL afgekocht. We wuiven daarom ook alle valets, gold, platinum en “peace-of-mind” aanboden weg die precies op je ergste angsten inspelen vlak voor het tekenen van een huurcontract. Het blijft toch spannend met gravel en blubberwegen in het verschiet. Om onze spanning weg te werken, worden we op nog een oude bekende getrakteerd: de Duitse Canadream medewerker. Het nichtje van Hans Grüber zal ons laten zien “was-ist-was” op ons epische strijdros. Anja heeft ook nog wat nieuwe opties die toch wel erg welkom zijn. Zo hebben we dit jaar opslag voor ons visgerei/ski’s. Dit komt omdat we dit jaar een truck-camper hebben gekozen. Het is een standaard Amerikaanse truck, met een camperunit in de achterbak.
De truck heeft hetzelfde motorinhoud als de vorige campers (6,7 liter), maar dit keer is het een diesel. Vreesch echter niet voor het milieu, want er zit ook Adblue bij… dat maakt alles beter. Vooral omdat het zeik toevoegt aan het rijden, want ja in Adblue zit Ureum. Het past wel bij het Nederlandse zeuren. De camperunit is iets meer top-of-the-market dan we gewend zijn. In letterlijke zin omdat we 5 traptreden omhoog moeten om binnen te komen. In figuurlijke zin omdat het de volgende voor ons onbekende opties heeft; een mega-vriesvak, USB-laders, 12V punten die ook zonder stroomaansluiting werken, verschuifbare tafel, lichtkoepel boven het bed en opbergruimte voor op zijn minst 3 homo’s – die nog in de kast zitten. We rammen de koffers erin, en doen een rondje damage inspection voordat we weg mogen. De truck is slechts 1 jaar oud, met 10k op de teller… waar kennen we dit ook alweer van. Ondanks zijn jonge leeftijd heeft hij toch al wat deukjes en krasjes opgelopen op zijn ruige reizen. Dat geeft in ieder geval weer wat breedte aan enige vorm van discussie over opgelopen schade tijdens onze huurperiode. We starten het beest op, en met een heerlijk tractorgeluid rollen we ons avontuur tegemoet.